19/11/10

Αναρτήσεις από την κατάψυξη: Rabbids Go Home

Ξεκίνησαν ως «κομπάρσοι» στο Rayman Raving Rabbids αλλά δεν χρειάστηκε και πολύ για να κερδίσουν τον πρωταγωνιστικό ρόλο βγάζοντας, την άλλοτε μασκότ της Ubisoft, τον Rayman στο περιθώριο. Με ήδη τέσσερα παιχνίδια να έχουν κυκλοφορήσει και με τον πέμπτο να βρίσκεται στα «σκαριά» δεν νομίζω να υπάρχει αμφιβολία πως για κάποιον λόγο αυτά τα τρελά λαγουδάκια πουλάνε καλά για την Ubisoft.

Ξεφεύγοντας από το κλασικό στυλ της συλλογής mini game από όπου ξεκίνησε η σειρά, το Rabbids Go Home πειραματίζεται μια μια διαφορετική συνταγή αναμιγνύοντας adventure, racing και platoform στοιχεία.

Αυτήν την φορά, για κάποιον λόγο, τα λαγουδάκια έχουν την φαεινή ιδέα να πάνε στο φεγγάρι. Για να το καταφέρουν αυτό αποφασίζουν να μαζέψουν όσο περισσότερα αντικείμενα μπορούν για να δημιουργήσουν έναν «βουνό» από μπάζα που θα φτάσει μέχρι το φεγγάρι. Έτσι, ο παίκτης ξεκινά ελέγχοντας δυο λαγουδάκια που τρέχουν με έναν καρότσι του σούπερ μάρκετ σε κάθε πίστα μαζεύοντας ότι βρουν μπροστά τους. Στην διαδρομή μέχρι το τέλος κάθε πίστας όπου βρίσκεται ένα ιδιαίτερα μεγάλο αντικείμενο το οποίο έχουν βάλει στο μάτι, υπάρχουν φυσικά και κάποια εμπόδια: ένας μπόγιας, κάποιο σημείο που απαιτεί platforming, ή κάποιος μικρός γρίφος που πρέπει να λυθεί ώστε να σπάει η μονοτονία του «τρεξίματος».


Το αποτέλεσμα αυτής της μείξης δεν είναι καθόλου άσχημο. Με το συνηθισμένο χιούμορ που διακατέχουν τα λαγουδάκια γίνεται ένα ευχάριστο παιχνίδι με απλό και εύκολο χειρισμό που ο καθένας μπορεί να παίξει άνετα.

Όλα καλά ως εδώ αλλά, μετά από τέσσερις-πέντε πίστες το παιχνίδι γίνεται κάπως ανιαρό και επαναλαμβανόμενο... Πέρα από την κάπως αυξημένη δυσκολία δεν προσφέρει κάτι το ιδιαίτερο. Αφήνοντας για τον παίχτη τον μόνο λόγο για να συνεχίσει να είναι η όποια του περιέργεια για το τι θα γίνει στην απλοϊκή ιστορία που αναφέρθηκα παραπάνω.

Ως ιδέα το παιχνίδι ξεκινά σίγουρα καλά μόνο που στην συνέχεια η αρχική καλή ιδέα δεν αρκεί. Το παιχνίδι θα έπρεπε είτε να είναι λίγο πιο μικρό στην διάρκειά του ή -καλύτερα- να είχε εμπλουτιστεί με διαφορετικά θέματα στις πίστες ή και επιπλέον στοιχεία ώστε να μην γίνεται βαρετό προς το τέλος του. Για replay valute το δελεάζει κρατώντας το σκορ από τα αντικείμενα που μάζεψε ο παίχτης σε κάθε πίστα, δίνοντας την δυνατότητα να τις ξανά παίξει για να τα μαζέψει όλα. Κάτι που χρειάζεται μάλλον για το ξεκλείδωμα μιας επιπλέον πίστας μετά τον τερματισμό. Αλλά εφόσον το ενδιαφέρον μετά το πρώτο γέλιο έχει στερέψει αναρωτιέμαι κατά το πόσο αξίζει να ασχοληθεί κανείς για ακόμη μια φορά (και να σκεφτείτε πως έχω κακό όνομα στην πιάτσα για τον ολοκληρωτισμό μου στα παιχνίδια...).

Πέρα του βασικού παιχνιδιού το όλο πακέτο προσφέρει επίσης ένα ειδικό κανάλι που μπορεί να εγκατασταθεί στο Wii. Σε αυτό το κανάλι ο παίκτης μπορεί να δημιουργήσει το δικό λαγουδάκι. Επιπλέον η Ubisoft σε τακτά χρονικά διαστήματα δίνει κάποιο θέμα πάνω στο οποίο ο καθένας μπορεί να δημιουργήσει ένα λαγουδάκι και να το στείλει για να λάβει μέρος στον διαγωνισμό. Οι νικητές ψηφίζονται επίσης από το κανάλι, κάτι σαν το αντίστοιχο με τα Mii της Nintendo.

Ως σύνολο, για εμένα είναι σίγουρα ένα ευχάριστο παιχνίδι για να ασχοληθεί κανείς αλλά σίγουρα όχι κάποιο που θα αξίζει να ξανά παιχτεί μετά τους τίτλους τέλους. Ή θα το φάει η σκόνη ή θα πάρει σειρά για ebay...

13/11/10

Αναρτήσεις από την κατάψυξη: Zack & Wiki

Με την ευκαιρία του ξεκαθαρίσματος των παιχνιδιών που έχουν γίνει «αιώνια» στην λίστα τελείωσα τις τελευταίες μέρες και το Zack & Wiki: Quest for Barbaros' Treasure. Ένα σχετικά από τα πρώτα παιχνίδια για το Wii που προφανώς θα μείνει στην ιστορία ως ακόμη ένα ποιοτικό παιχνίδι της Capcom που δυστυχώς δεν κατάφερε να γίνει εμπορική επιτυχία.

Το παιχνίδι μας φέρνει στον ρόλο του Zack, ενός ανερχόμενου πειρατή που με την βοήθεια της Wiki, προσπαθεί να βρει τον θρυλικό θησαυρό του Barbaros. Από gameplay μεριά, έχουμε ένα point & click adventure αν και όμως με την χρήση του Wiimote δεν περιορίζεται ο παίκτης μόνο στο να δείχνει και να κάνει κλικ στην οθόνη. Σχεδόν όλες οι κινήσεις μέσα στο παιχνίδι εξομοιώνονται, οπότε ανάλογα τι γρίφο θα χρειαστεί ο παίκτης να λύσει, θα πρέπει και αντίστοιχα να ταρακουνήσει, χτυπήσει, κουδουνίσει, κόψει, ρίξει, κρεμάσει κτλ κτλ με το Wiimote. Η αναγνώριση των κινήσεων είναι σε πολύ ικανοποιητικό επίπεδο και τα πάντα λειτουργούν όπως αναμένεται.

Οι γρίφοι του παιχνιδιού ξεκινούν σχετικά απλά, αλλά κατά την διάρκεια η δυσκολία ανεβαίνει ως το αποκορύφωμα στην τελευταία πίστα. Αρκετές φορές δεν υπάρχει μόνο ένας τρόπος για να λυθεί ο γρίφος και ο παίκτης ανταμείβεται ανάλογα το πόσο έξυπνα ή γρήγορα τον έλυσε με ειδικούς πόντους που ονομάζονται HirameQ ή HQ εν συντομία, στο παιχνίδι. Τα γραφικά τα βρήκα πολύ ικανοποιητικά και συμπαθητικά, οπτικά μου φαίνεται ακόμη ως ένα από τα καλύτερα παιχνίδια του Wii, λόγω της απλότητας του anime στυλ γραφικών που χρησιμοποιεί και της ζωντάνιας που δίνουν χωρίς να φαίνονται επίπεδα σαν καρτούν.

Γενικά θα έλεγα πως είναι ακόμη ένα κρυφό διαμάντι της Capcom, που δυστυχώς ίσως λόγω του είδους του ή την δυσκολίας δεν είχε και την ανάλογη ανταπόκριση από το κοινό. Σε όποιον του αρέσουν οι γρίφοι το συνιστώ πάντως ανεπιφύλακτα.

Την πρώτη φορά που ασχολήθηκα το είχα απλώς τερματίσει, αυτήν την φορά  το τελείωσα 100% μαζεύοντας και όλους τους κρυμμένους θησαυρούς που υπάρχουν στις πίστες του παιχνιδιού. Τα στατιστικά μου είναι:


Και επίσης κάτι καινούργιο. Σε όποιον ενδιαφέρει μπορεί να κατεβάσει και το save μου! Από εδώ.

10/11/10

The future is now...?

Το τελευταίο διάστημα η 3D διασκέδαση γίνεται όλο και περισσότερο καθημερινότητα. Ιδιαίτερα στον κινηματογράφο. Η τεχνολογία υπήρχε μεν εδώ και αρκετό διάστημα, αλλά οι ταινίες περιορίζονταν μόνο σε μισάωρα ντοκιμαντέρ και «demo» ταινίες μικρού μεγέθους. Τώρα όμως, σχεδόν όλες οι ταινίες δράσης που κυκλοφορούν εμφανίζονται και σε 3D στους κινηματογράφους. Οι 3D τηλεοράσεις και ταινίες είναι επίσης γεγονός και η πρώτη 3D κονσόλα, το 3DS της Nintendo αναμένεται για τον επόμενο χρόνο. Κάτι που σίγουρα θα ακολουθήσουν και άλλες εταιρίες με τον έναν ή άλλον τρόμο.

Με όλα αυτά να ανακαλύπτονται μόλις πρόσφατα από το ευρύ κοινό, είναι εύλογο να φανταστεί κανείς πως το μυαλό δεν πάει στο «επόμενο βήμα».... Τι υπάρχει όμως πέρα της 3D εμπειρίας; Κάτι ακόμη πιο ζωντανό: ένα ολόγραμμα! Σίγουρα, είμαστε σχετικά εξοικειωμένοι με τον όρο και την σχετική θεματολογία μέσα από ταινίες επιστημονικής (και όχι μόνο) φαντασίας. Αλλά, πότε σκεφτήκαμε τελευταία φορά το πόσο εφαρμόσιμο είναι κάτι τέτοιο σήμερα, με την υπάρχουσα τεχνολογία;

Από ότι φαίνεται όλα γίνονται με το ανάλογο χρηματικό τίμημα και λίγη «τρέλα» ή διαφορετική κουλτούρα όπως κυριαρχεί στην χώρα του ανατέλλοντος ηλίου. Μια και το θεωρό απίθανο στην δύση να δημιουργηθεί κάποιο ψηφιακό ποπ είδωλο που θα καταφέρει ξεκινώντας την καριέρα του από απλώς μια μασκότ ενός software παραγωγής μουσικής και τραγουδιών να καταλήξει να κερδίσει τόσο φανατικό κοινό ώστε να δίνει συναυλίες για αυτό.

Ναι είναι γεγονός! Στην Ιαπωνία υπάρχει κόσμος που μεταξύ άλλων, πηγαίνει σε συναυλίες όχι μόνο για να ακούσει την ηλεκτρονική φωνή της Hatsune Miku αλλά και για να δει το ολόγραμμα της να χορεύει και να τραγουδά στην σκηνή με όλο το anime-look της μεγαλείο... Και εφόσον μια εικόνα είναι χίλιες λέξεις, ένα βίντεο ίσως είναι χίλιες και μία....



Το όλο υπόβαθρο σχετικά με την κουλτούρα και τα περίεργα που συμβαίνουν στην Ιαπωνία δεν μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση, (συνηθισμένα τα βουνά από τα χιόνια) αλλά για κάποιον λόγο βλέποντας το κοινό της συναυλίας να είναι τόσο ενθουσιασμένο με ένα ψηφιακό είδωλο το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό ήταν η Sharon Apple...

Στο Macross Plus, υπήρχε ακριβώς μια τέτοια περσόνα αλλά εκεί η ιστορία δεν είχε ιδιαίτερα καλό τέλος. Μια και μόλις η ψηφιακή Sharon Apple απέκτησε νοημοσύνη και συναίσθηση της ύπαρξής της ψιλό φρίκαρε και πήρε τον έλεγχο ενός τεράστιου πολεμικού σκάφους και εκατοντάδων άλλων ηλεκτρονικών συσκευών στην γη, προκαλώντας χάος!

Λέτε; Το τραγούδι της Miku παραπάνω, έχει πάντως πολύ ύποπτο τίτλο....

Πηγή:
http://singularityhub.com/2010/10/20/this-rocking-lead-singer-is-a-3d-hologram-video/

2/11/10

Scott Pilgrim vs. the world

Συνήθως όταν ένα ηλεκτρονικό παιχνίδι γίνεται ταινία, τις περισσότερες φορές έχουμε μια πατάτα και στην καλύτερη περίπτωση έχουμε κάτι το μέτριο... Τι γίνεται όμως όταν έχουμε ένα κόμικ που είναι βασισμένο στο όλο cult των ηλεκτρονικών παιχνίδιων, και έπειτα μια ταινία βασισμένη σε αυτό το κόμικ; Ένα έπος, επικής επικότητας! Ή με άλλα λόγια την ταινία Scott Pilgrim vs. the world.


Η ιστορία απλή, ο Scott είναι ένας ψιλό «looser ροκάς with no life» σε παρατεταμένη μετά-χυλοπητική περίοδο ανάρρωσης που βγαίνει ραντεβού μια μια χαριτωμένη schoolgirl κινεζούλα χωρίς κάποιον ιδιαίτερο λόγο. Αλλά εκεί που δεν το περιμένει, μπαίνει στην ζωή του η Ramona Flowers που το κλέβει την καρδιά. Αλλά ο δρόμος για να κερδίσει την Ramona δεν είναι εύκολος μια και καραδοκούν οι εφτά (όχι νάνοι) σατανικοί πρώην του οποίους θα πρέπει να νικήσει σε μάχες μέχρι τελικής πτώσεως. Και έτσι ξεκινά ένα υπερθέαμα που δεν θα αφήσει κανέναν gamer ασυγκίνητο... (εξαίρεση ίσως αυτούς που παίζουν WoW :P)


Ως ιδέα θυμίζει αρκετά την anime σειρά Lucky ☆ Star. Έχει αρκετές αναφορές σε γνωστά ηλεκτρονικά παιχνίδια, αλλά χρησιμοποιεί πάρα πολλά κλισέ από γενικά όλη την βιομηχανία. Τα εφέ δένουν εκπληκτικά καλά με την ταινία και τους ηθοποιούς. Με λίγα λόγια... Δεν περιγράφεται! Τρέξτε να το δείτε, κατά προτίμηση στον κινηματογράφο, το αξίζει!!!